Bir ülke tanıdım ben. İçinde inadına savaşan kahramanlar gördüm. O kahramanlardan en büyügü sendin. Çünki sen özgürlügün bize verilebilecegi en güzel sestin. Okyanus mavisi gözlerin kan kırmızısı sevdan ile tam bu gün sesini, özgürlüğü duymuştum İnsanların zafer naralarıyla şahlanmıştı kulaklarım...Hatırlıyor musun o günü? yaşasın cumhuriyet! Diyerek sana seslenen halkı. Mustafa Kemal diyerek peşinde koşuşturan çocukları. Şaşkınlık ve mutlulukla ağızlardan dökülen sözcükleri. Umut dolu ışıl ışıl bakan gözleri. Biliyorum hiç unutmadın bizim gibi.  99 yıl önce tam bu gün aramıza yeni kavramlar geldi. Özgürlük, adalet, eşitlik bu üç sözcükte bir ülkenin devri değişmişti. bir devir kapanmış yeni bir tanesi bize yaklaşmıştır. yeni kurallar, farklılklar, bunlara alışmakta güclük çekenler .Ama yinede başarmıştın sen .öyle ki senden sonra günümüze kadar yaşatmıştık kurallarımızı, yeni gelen farkılıları, bize bırakmış olduğun üç temel sözcüğü yaşatmıştık. Kulağa ne kadarda hoş geliyordu. Sanki her biri bir rengi temsil ediyordu. Özgürlük, galiba rengini senin gözlerine borçluydu. Okyanusa çalan maviye. Adalet rengini sancağımızın en şanlı tonuna kırmızıya borçluydu. Eşitlik işte bu her renkti. bazen siyah, bazen beyaz, bazen özgürlüğe karışan tonu ile her rengin sesiydi. Geride bırakılmış olan bu ülke bize okyanus gözleri olan bir adamın mirasıydı. Senin mirasındı. 99 yıl boyunca senin sesinle dinledik, izledik, yaşadık ve yaşattık...  yıllar önce bir fidan diktin. yavaşca can suyunu verdin. Sesini duyurdun. köklerini salacağı toprağı oldun. Tam dallarını köklerine uzatacağı zaman sesin yavaşca uzaklaştı. Fidan toprağından ayrılmıştı... Ve sıra bize geldi. fidanımızı büyüttük. Gün ve gün şahlandı göz bebeklerimizde. Şimdilerde sen koskocaman bir selvi olmuş fidanımızın büyüyüşünü izliyorsun. İzlemeye devam et özgürlüğün sesi. Hiç bir zaman yanılmayacaksın… Hep kalbimizde yaşayacaksın…