Torun dedesine sorar, “Dedeciğim, geçmişte teknoloji, bilgisayar, cep telefonu, televizyon, kendinize ait bir araba olmadan nasıl yaşardınız? Dede biraz düşünür ve cevap verir, Ailemiz zengin değildi, bize para ve maddi oyuncak yerine sevgi verir ve bizimle ilgilenir oyun oynardı. Oyuncaklarımızı kendimiz yapardık. Arkadaşlarımızla çayır çimen üstünde, tozun toprağın içinde koşar oynar kolay kolay hastalanmazdık. Susadığımızda, suyu satın almaz çeşmeden içerdik. Aynı tabak ve kaptan yer, yiyeceklerimizi paylaşmayı severdik. Komşular bizi kendi evlatları sayar, onlara saygıda kusur etmezdik. Okul çıkışında ödevlerimizi kendimiz yapar, kalan zamanımızda kütüphaneye koşardık. Kitap, defter, kağıt kısıtlıydı. Öğretmene saygı vardı. Öğretmen, bilgiliydi, Ebeveynle karşılıklı güven ve iyi ilişki içindeydi. Çocuk her şeyi ile öğretmene teslimdi. Öğretmen öğrenciyi uyardığında velisi okula koşup öğretmene sataşmazdı. Şahsi arabamız yoktu. Uzak yerlere toplu taşıt araçlarıyla gider, yakın yerleri yürürdük. Bakkaldan aldıklarımız karşılığını yazdırır, paramız olduğunda öderdik. Para değeri düşmezdi, paramız kıymetliydi. Haberleşme mektupla olurdu. Mektubu postacı eve kadar getirirdi. Mektup heyecanla açılır okunurdu.   Aileler birbirine ziyarete giderken randevu almazdı. Yardımlaşma vardı. Sosyal ilişkiler bu kadar kısır değildi. Yiyeceklerimiz doğaldı, ilaç nedir bilmezdik. Yaşamın tadı vardı. Stresin adını bile bilmezdik. Alçak gönüllülük, dürüstlük esastı. Soygun, vurgun, çalma çırpma nadir görülen vakalardı. Koca bir ilçeyi üç beş polis idare ederdi. Kamu kurumlarına güven duyulurdu. Güven konusunda adliye birinci gelirdi. Daha anlatacak çok şey vardır ama benim hatırlayabildiklerim bunlar. Fazla karıştırmayalım. Değişim yaşamı altüst etti. Sizin kuşağa Z kuşağı diyorlar. Teknoloji kuşağı… HS